همه هر چی که می دید سیاهی بود                  چیزی جز تاریکی ها پیدا نبود    

همه ذرات وجودش پر ترس و انزجار

خون تو رگ های تنش یخ زده بود

دیگه چشماش طاقت دیدن ظلمتو نداشت

تاریکی بود وقتی حتی چشماشو رو هم می زاشت

وحشت و درد   

درد بودن زیر این آوار ظلمت                                   روحشو زخمی می کرد

اما تو عمق وجودش                                        حسی سرسختی می کرد

حسی مثل حس یک شمع زیر بی رحمی رگبار

حس تک درخت تنها توی صحرا، خشک و بی بار

همه هر چی که می دید سیاهی بود                  چیزی جز تاریکی ها پیدا نبود  

همه ذرات وجودش پر ترس و انزجار

خون تو رگ های تنش یخ زده بود

 توی دستاش اما شمعی مرده و خاموش بود

چیزی از شعله دیگه تو یاد اون نمونده بود

تا یه روز بلاخره ظلمت و تاریکی شکست

روی خاموشی شمع نقش یه شعله باز نشست

مثل یک معجزه بود شمع خود به خود روشن شد

با خودش گفت بودن من خالی از ماتم شد

شمع با روشنی هاش قلب سیاهی رو می سوخت

اما نقشی از سیاهی به تن دیوار می دوخت

وقتی اون نقش سیاهو رو تن دیوارا دید

تنش از وحشت دیدن سیاهی لرزید

نقش تاریکِ خودش، رو دیوارا چسبیده بود

نقش، سایه ی خودش بود که ازش ترسیده بود

از هراس اون چه می دید شمعو نزدیک خودش کرد

اما سایه قد کشید و کل دیوارو سیاه کرد

با خودش گفت که چه فایده روشنی باشه تو دستا

اما این سیاهی ازمن رو دیوار بمونه بر جا

یا که باید من نباشم تا که این سایه بمیره

یا که روشنی این شمع رنگ خاموشی بگیره

اینکه تاریکی دوباره همه جا رو باز بگیره

بهتر از اینه که چشمام ، تاریکِ منو ببینه

شمعو خاموش کرد و باز دنیا سیاه شد

سایه سیاهی رفت و توی تاریکی ها گم شد

همه هر چی که می دید سیاهی بود                  چیزی جز تاریکی ها پیدا نبود   

همه ذرات وجودش پر نور و پر خورشید

توی رگ های تنش آفتاب روشن جاری بود!

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: